21 oktober 2025
Soms weet ik niet goed waar ik moet beginnen. In alle eerlijkheid: dit stukje heeft even op zich laten wachten. Er speelt veel tegelijk: in de wereld, in de zorg, in ons eigen vakgebied, in de vereniging. In de woorden van een dierbare collega: “Ik heb een beetje last van de wereld”, of liever, last van zorgen over de wereld. Alles is relevant, alles verdient aandacht. Where to begin?
In de afgelopen weken gingen veel van mijn gesprekken over wat in de kern onze missie is: het bevorderen van expertise op het gebied van psychotrauma. Wetenschappelijke evidentie is de basis. Het vertalen daarvan naar de dagelijkse werkelijkheid van cliënten en behandelaren bepaalt of expertise tot herstel leidt. Het is een spanningsveld waarin professionalisering leidend is. Dat is waar de certificering tot Psychotraumatherapeut NtVP voor staat, het samenkomen van een wetenschappelijke attitude en klinische vakbekwaamheid. Het vraagt van professionals om kritisch te blijven, om best practices toe te passen én te bevragen, en om te blijven leren van onderzoek, collega’s en cliënten. Zo versterken we niet alleen onze individuele deskundigheid, maar ook de kwaliteit en herkenbaarheid van het veld als geheel.
We hebben als vereniging een belangrijke rol te spelen. Niet alleen als platform voor kennis, maar ook als plek voor dialoog. Een plek waar onderzoekers, behandelaren, beleidsmakers en opleiders elkaar kritisch en constructief kunnen blijven bevragen: hoe brengen we wetenschap naar de klinische praktijk? En welke inzichten uit de behandelkamer willen we meenemen in onderzoek?
Rolf Kleber zegt het in het interview verderop in deze nieuwsbrief: het gaat ook om volhouden. Om elkaar blijven opzoeken, juist als de druk toeneemt of meningen uiteenlopen. Om nieuwsgierig te blijven: naar nieuwe inzichten, maar vooral naar elkaar, als collega’s, als mens. Wat drijft ons in dit werk? Wat zien we in de praktijk gebeuren? Wat hebben we nodig om te blijven leren en verbeteren? Hoe zorgen we voor de juiste omstandigheden: goed beleid, voldoende ondersteuning, preventie en onderwijs? Misschien begint het daar, met de bereidheid om elkaar te blijven opzoeken en het gesprek open te houden, over wat werkt, wat beter kan, en wat ons als professionals én als mensen verbindt.
Ik hoop dat deze nieuwsbrief laat zien hoe vele collega’s uit onze gelederen juist daarmee bezig zijn, en tegelijkertijd uitnodigt om aan te sluiten en mee te doen.
