3 mei 2018
Auteur: Talya Greene
Originele titel: Blame, PTSD and DSM-5: an urgent need for clarification
DSM-5 heeft de PTSS-criteria grondig herzien met betrekking tot blootstelling, herindeling van symptoomclusters en het invoeren van aanvullende symptoomcriteria, waaronder een nieuw gedefinieerd criterium van aanhoudende verstoring van zelfverwijt of verwijt aan anderen. Deze beschouwing stelt dat er fundamentele problemen zijn met de huidige DSM-5-formulering van het schuldcriterium voor PTSS. Allereerst is het gelijktrekken van zelfverwijt en verwijt aan anderen incorrect, omdat het twee verschillende fenomenen zijn en is er heterogeniteit in de onderzoeksresultaten met betrekking tot de associatie tussen beide soorten verwijt en PTSS. Ten tweede kan de verstoring van verwijt complex zijn om te bepalen. Tenslotte worden in gestandaardiseerde meetinstrumenten de criteria niet nauwkeurig weergeven zoals deze momenteel zijn geformuleerd. Ondanks de conceptuele ambiguïteit van de diagnostische criteria en het gebrek aan duidelijkheid met betrekking tot de beoordeling van dit item in veelgebruikte meetinstrumenten, is er ook bewijs dat verwijt geassocieerd wordt met andere PTSS-symptomen, dat het klinisch relevant is en dat het een belangrijk interventiedoel in de therapie kan zijn. Het is daarom van cruciaal belang om het schuldcriterium en de onderscheidende aspecten van zelfverwijt en het verwijt aan anderen duidelijker te maken. En belangrijker nog, om de grenzen tussen normaal en pathologisch verwijt af te bakenen.
Kernwoorden: DSM-5; verwijt; PTSS; diagnostische criteria; toeschrijvingen; PCL-5; PSSI-5
APA citatie: Greene, T. (2018). Blame, PTSD and DSM-5: An urgent need for clarification. European Journal of Psychotraumatology, 9(1), 1468709. doi:10.1080/20008198.2018.1468709
Vertaling: Kimberly Stam
Dit artikel is geaccepteerd voor publicatie op 1 april 2018 en online gepubliceerd op 3 mei 2018.
Originele titel: Blame, PTSD and DSM-5: an urgent need for clarification
DSM-5 heeft de PTSS-criteria grondig herzien met betrekking tot blootstelling, herindeling van symptoomclusters en het invoeren van aanvullende symptoomcriteria, waaronder een nieuw gedefinieerd criterium van aanhoudende verstoring van zelfverwijt of verwijt aan anderen. Deze beschouwing stelt dat er fundamentele problemen zijn met de huidige DSM-5-formulering van het schuldcriterium voor PTSS. Allereerst is het gelijktrekken van zelfverwijt en verwijt aan anderen incorrect, omdat het twee verschillende fenomenen zijn en is er heterogeniteit in de onderzoeksresultaten met betrekking tot de associatie tussen beide soorten verwijt en PTSS. Ten tweede kan de verstoring van verwijt complex zijn om te bepalen. Tenslotte worden in gestandaardiseerde meetinstrumenten de criteria niet nauwkeurig weergeven zoals deze momenteel zijn geformuleerd. Ondanks de conceptuele ambiguïteit van de diagnostische criteria en het gebrek aan duidelijkheid met betrekking tot de beoordeling van dit item in veelgebruikte meetinstrumenten, is er ook bewijs dat verwijt geassocieerd wordt met andere PTSS-symptomen, dat het klinisch relevant is en dat het een belangrijk interventiedoel in de therapie kan zijn. Het is daarom van cruciaal belang om het schuldcriterium en de onderscheidende aspecten van zelfverwijt en het verwijt aan anderen duidelijker te maken. En belangrijker nog, om de grenzen tussen normaal en pathologisch verwijt af te bakenen.
Kernwoorden: DSM-5; verwijt; PTSS; diagnostische criteria; toeschrijvingen; PCL-5; PSSI-5
APA citatie: Greene, T. (2018). Blame, PTSD and DSM-5: An urgent need for clarification. European Journal of Psychotraumatology, 9(1), 1468709. doi:10.1080/20008198.2018.1468709
Vertaling: Kimberly Stam
Dit artikel is geaccepteerd voor publicatie op 1 april 2018 en online gepubliceerd op 3 mei 2018.
Het European Journal of Psychotraumatology (EJPT) is een peer-reviewed, interdisciplinair wetenschappelijk tijdschrift dat deel uitmaakt van de European Society for Traumatic Stress Studies (ESTSS).
Het EJPT heeft als doel om wetenschappers, behandelaren en experts te betrekken bij de belangrijkste vraagstukken rond stress en trauma, waaronder individuele gebeurtenissen, herhaalde of chronische trauma's, grootschalige rampen en geweld.
